خداحافظ آنا گاوالدا

خداحافظ آناگاوالدا
از جاده ادبیات به سوی تابناک ترین گلها

ادبیات میتواند جادوگری سپید باشد و وسط دریای غم ناگهان ساحل خوشبختی و آرامش را نشان بدهد و ما را غافلگیر کند تا مانند آساره ، قهرمان خداحافظ آناگاوالدا ، در انبوه تاریکی با کمک قطب نمای ادبیات راه را به سوی تابناک ترین گلها باز کنیم و ماجرای زندگی را با تمام توان ادامه دهیم؛ و این یعنی حتی وقتی شغلت را از دست بدهی و پولی در جیبت نباشد و باران غریب ببارد و پایت در عبور از جویی پیچ بخورد و نقش زمین شوی باز هم ادبیات با شتاب سمتت خواهد دوید و خم خواهد شد و دستت را خواهد گرفت و از زمین بلندت خواهد کرد.
در رمان خداحافظ آناگاوالدا آساره زنی معمولی است که از طریق مطالعه رابطه ای معنادار با خالقِ اثر می یابد و مسیر زندگی خود را دگرگون میکند.
 یک فن منحصر بفرد
آساره،  قهرمان  خداحافظ آناگاوالدا، نویسندگان را نه در هیات انسانی بلکه به شکل احساسی که به آنها دارد میبیند. ازین رو مت هیگ را شبیه زنبقهای شاد و زنده باغ نقاشیهای مونه می بیند. به رنگ بنفش نجیب! و البته تنها صفتی که میتوانست به آن بنفش سرزنده و تازه بدهد، نجیب بود….این فن را اگر ما هم یاد بگیریم ای بسا که بتوانیم با کمک کتابها و نویسنده ها به خوبی آساره بنویسیم و روایت کنیم و از گذشته بگذریم و آگاهی یابیم و خود را پیدا کنیم.

درباره نویسنده
  آیدا گلنسایی نویسنده، منتقد ادبی و شاعر، دانش آموخته‌ی زبان و ادبیات فارسی در سه دانشگاه تهران (مقطع لیسانس)، علامه طباطبایی (مقطع فوق لیسانس) و الزهرا (مقطع دکتری) است. او تا کنون دو کتاب شعر «کافه کاتارسیس» و «سماع در سنگستان» و کتاب نقد و تحلیل «تا شکوفه‌ی سرخ یک پیراهن» (عشق، زن و کودکی در شعر احمد شاملو) را در نشر مروارید منتشر کرده است. گلنسایی از سال ۱۳۹۷ مدیر سایت هنری تحلیلی «کافه کاتارسیس» نیز هست که به بررسی و تحلیل رمان، نمایشنامه، شعر، نقاشی و فیلم می پردازد.

پاراگراف خواندنی کتاب
باید راه بیفتید. همین حالا! پشت دریاها هیچ شهری نیست، آن شهر در قلب و درون خودتان است، درون آینه‌ها. خودتان را پس بگیرید از هیاهو، از شلوغی‌هایی که تنهاترتان کرده است. خودتان را پس بگیرید از سن، از زمان، از خاطره‌های بد و کینه‌ها، از تمام صورت‌ها و حواس‌پرتی‌هایی که هیچ‌گاه اجازه نداده‌اند چهره‌ی درونی‌تان را خلق کنید. خانه‌ی شما آن‌جاست. آن‌جا که فراتر از تمام واقعیت‌ها، جنگ‌ها و تباهی‌ها در خاک حاصلخیز یک موسیقی یا شعر شکوفه می‌دهید. انسان تنها همان یک لحظه است. خانه فقط همان‌جاست.