آرمان‌شهری برای واقع‌گراها

آرمانشهر واقع بین ها
بدون آرمانشهر گم میشویم

دویست سال پیش در کوچه های خاکی فقر میلولید و بیماری بیدار میکرد اما اکنون بشریت تغذیه ای مناسبتر، لباسی بهتر و سرپناهی مناسبتر دارد پس هنگام آن رسیده که روزهای بهتری را در ذهنمان تصویر کنیم و به سوی آن گام برداریم، درست مانند روتخر برخمان که در کتاب آرمانشهر واقع بین ها و راه رسیدن به آن از رویای هفته ای 15 ساعت کار در هفته برای همه مینویسد. او از همه میخواهد در ذهنشان این ایده را تصویر کنند و در این مسیر خلاقانه پیش روند.

درباره نویسنده

روتخر برخمان (۲۶آوریل۱۹۸۸ ) تاریخ‌نگار و نویسنده‌ی هلندی است، که چهار کتاب را با موضوعات تاریخ، فلسفه و اقتصاد به‌رشته‌ی تحریر درآورده ‌است. یکی از این کتاب‌ها، آرمانشهر واقع بین ها و راه رسیدن به آن، به‌ سی و دو زبان ترجمه شده‌است، و نسخه‌ی هلندی آن پرفروش‌ترین کتاب این کشور شد. این کتاب جنبشی را برای تثبیت حداقل درآمد پدید آورد که به‌زودی به‌سرخط اخبار بین‌المللی رسید. کار او در واشینگتن پست، گاردین و بی‌بی‌سی مورد معرفی قرار گرفته ‌است. گاردین او را «پسر شگفت‌انگیز هلندی ایده‌های نو» معرفی می‌کند، و تد او را «یکی از مهم‌ترین اندیش‌مندان جوان اروپایی» می‌داند. سخن‌رانی او در تِد، با عنوان فقر فقدان شخصیت نیست، فقدان پول نقد است، به‌عنوان یکی از ده سخن‌رانی برتر سال ۲۰۱۷ انتخاب شده ‌است.

برشی از کتاب

همچون همیشه آرمان شهر ما کوچک شروع میشود. مبنای آنچه امروز تمدن میخوانیم، سالها پیش توسط رویابین هایی گذاشته شده که بر طبل خودشان کوبیدند. رابرت اوون،صاحب کارخانه (1858_1771) از آزاد گذاشتن کارگران انگلیسی و اداره ی یک کارخانه ی نخریسی موفق پشتیبانی کرد که در آن تمامی کارکنان یک حقوق منصفانه دریافت میکردند و تنبیه بدنی ممنوع بود. و حتی
جان استوارت میل فیلسوف (1806_1873)باور داشت که زنان و مردان با یکدیگر برابرند(البته میتوان این موضوع را به این حقیقت نسبت داد که نیمی از اثر او را همسرش نگاشته است.)
اما یک چیز حتمی است: بدون حضور این رویابینها در طول این سالها، هنوز هم همان مردم فقیر، گرسنه، کثیف، وحشتزده، نادان، مریض و زشت میماندیم. بدون آرمانشهر گم میشدیم. نه اینکه شرایط حال حاضر بد است، کاملا برعکس. اما اگر امیدی به بهبود نداشته باشیم، همه چیز دلسردکننده میشود.