شیوه دلبری و متروآشوبی

کتاب احسان محمدی، با نگاهی تازه به زندگی شهری و تجربیاتش به عنوان روزنامه‌نگار در مترو، یک سفر جذاب به دنیای اجتماعی و فرهنگی ما ارائه می‌دهد. این اثر با ترکیب نام‌های آشنا و چاشنی نوستالژی‌های مردمی، سعی دارد تصویری زنده و رنگارنگ از دنیای شهری را به نمایش بگذارد. احسان محمدی، که پیش از این در برنامه‌های تلویزیونی معتبر مانند «برنامه هفت» و «صدبرگ» حضور داشته، در این کتاب با خلاقیت خاص خود، به کاوش در لایه‌های پنهان زندگی شهری پرداخته و مشاهداتش را به یک داستان جالب و تأثیرگذار تبدیل کرده است. مقدمه این اثر نیز به قلم منصور ضابطیان نوشته شده که به جذابیت و ارزش افزوده‌ی کتاب افزوده است.

درباره نویسنده

احسان محمدی، نویسنده و روزنامه‌نگار برجسته ایرانی، با تخصص در زمینه فرهنگ و ارتباطات و تجربه‌ای غنی در رسانه‌های مختلف، به عنوان یک شخصیت مؤثر در فضای فرهنگی و رسانه‌ای ایران شناخته می‌شود. او با حضور فعال در عرصه‌های مختلف رسانه، از جمله اجرای برنامه‌های تلویزیونی مانند «برنامه هفت» و «صدبرگ»، به یکی از چهره‌های معتبر رسانه‌ای تبدیل شده است.
محمدی با نگاه انتقادی و همزمان امیدوارانه به مسائل اجتماعی و فرهنگی می‌پردازد و از طریق نوآوری در استفاده از رسانه‌های مختلف، به تحلیل عمیق مسائل روز جامعه می‌پردازد. او به تلاش برای ایجاد تغییرات مثبت و ارتقاء فرهنگ مطالعه و آگاهی اجتماعی با استفاده از دانش و تجربیاتش در علوم ارتباطات، توجه دارد. آثار او، که شامل کتاب‌هایی با بررسی دقیق مسائل اجتماعی و فرهنگی است، به دلیل نگاهی خلاق و انتقادی به مسائل جامعه، همراه با قلم شیرین و گیرای خود، مورد توجه و استقبال گسترده قرار گرفته است.
محمدی با استفاده از ابزارهای نوین رسانه‌ای و شبکه‌های اجتماعی، به رساندن صدای مردم به مسئولان و ایجاد ارتباط مؤثر میان فرهنگ عمومی و مسائل روز می‌پردازد. او به‌طور مداوم در تلاش است تا از طریق آثارش درک بهتری از جامعه و فرهنگ ایران به مخاطبان خود ارائه دهد و به ارتقاء آگاهی اجتماعی کمک کند.

گشتی در کتاب 

دست راستش از مچ قطع شده. پیراهن و شلوار سیاه پوشیده، چندبار است او را می بینم. شاید سی سالش باشد. یک دستش را به کمرش می گیرد و توی مترو به زحمت راه می رود. مثل درختی است که ساقه اش شکسته. سرش تا نزدیک زمین خم شده. لهجه لُری دارد. 
این جور مواقع حس های عجیبی سراغ آدم می آید. مثل زمستان سردی که برای دقیقه هایی تگرگ، برف و شلاق باران روی سرت می ریزد و سردرگمی که از باران لذت ببری یا از تگرگ فرار کنی. راست می گوید؟ دروغ می گوید؟ این که کمکش گداپروری نیست؟ نکند دارد از احساسات ما سوء استفاده می کند؟ چرا بدبختی مثل اکسیژن همه جا را گرفته؟ این زندگی نکبت بار کی تمام می شود؟