موبی دیک یا نهنگ بحر

موبی دیک
سودای پیروزی در تلاطم زندگی

ناخدا آخاب که یک پای خود را در نبرد با نهنگ بحر از دست داده است برای رویارویی دوباره با وال راهی دریاست و تقدیر چنین است که حتی وقتی بسیاری مرعوب حکایات ترسناک مربوط به موبی دیک شده اند، اسماعیل در کسوت دریانورد با او همراه شود.  صیادان وال به تاکید میگفتند که دنبال کردن و نیزه افکندن به سمت شبح سفیدی همچون نهنگ بحر در حد انسان فانی نیست و دست زدن به چنین کاری همان و پیوستن به ابدیت همان و این چنین است که کشتی پی کواد عازم دریا شد و …
شاعری بر قایق تنهایی
نام راوی اثر اسماعیل است که در تلاطم زندگی از اندوههای بسیار و شادیهای اندک گذران روزگار بر کشتی والگیری حکایت میکند و نام قهرمان را باید ناخدا آخاب دانست که در چنین گردابی در رویای پیروزی میجنگد.   

درباره نویسنده

هرمان ملویل (متولد ۱۸۱۹ – درگذشتهٔ ۱۸۹۱) نویسنده ای اهل آمریکا بود که از دریا مینوشت. او از نوجوانی تجربه ملوانی را داشت و حتی در طی سفری سر از جزیره آدمخوران درآورد که بخیر گذشت اما سلسله ناکامیهای او در کار دریانوردی و زندگی او را از عرشه به نوشتن درباره دریا سوق داد و این چنین بود که موبی دیک خلق شد. سه داستان (بارتلبی محرّر، بنیتو سرینو و بیلی‌باد بحری) نیز از دیگر نوشته های او هستند.

گشتی در کتاب

کس نمیداند چه راز نوشینی در خود دارد این اقیانوس، که تکان خوردن های ملایمش انگار که از جان پنهان زیرین سخن میگوید؛ مانند تموج های افسانه ای خاک افسس بر بالای گور یوحنای انجیل نویس. و شایسته این است که بر روی مزارع بحری و مرغزاران فراخ دامن آبشگون و مزارع کوزه گران چهار قاره، امواج دمبدم فراروند و فرود آیند و در نوسان باشند. چون اینجا کرورهاکرور سایبان و سایه در هم آمیخته اند و رویاهای مغروق و بی خوابی ها و تاملات، و جملگی آنچه زندگی و جان می نامیم، آرمیده اند و خواب میبینند و همچنان خواب میبینند؛ و همچون خفتگان در بستر خویش از این دنده به آن دنده میشوند؛ و امواج هماره غلتان را جز بی قراری شان چنین نمیسازد.